مگر من به غیر تو می شناسم ؟

مگر به منزلی جز خانه ی تو راه می برم؟

مگر دل به معشوق دیگری داده ام؟

مگر پیشانی بر خاک دیگری سائیده ام؟

مگر در هجران دیگری سوخته ام که امید به غیر تو داشته باشم ؟

مگر جز تو ؛ دیگری به تمام خوبیست ؟ و مگر نه تمامی ِ خیر به دست توست ؟

چگونه در آرزوی غیر تو باشم و آفرینش و فرمان به دست تو باشد ؟

تویی که میوه ی نعمتهای ناطلبیده از درخت فضل خویش برایم بار آورده ای؛ تو که از چشمه ی ناگفته ام آب جوشانده ای ...

چگونه حال که گرسنه و تشنه به امید مزرعه و بوستان تو آمده ام؛ تهیدستم باز میگردانی؟

چگونه ریشه ی آرزوهای مرا از زمین بخششت در میاوری؟