مگر من به غیر تو می شناسم ؟

مگر به منزلی جز خانه ی تو راه می برم؟

مگر دل به معشوق دیگری داده ام؟

مگر پیشانی بر خاک دیگری سائیده ام؟

مگر در هجران دیگری سوخته ام که امید به غیر تو داشته باشم ؟

مگر جز تو ؛ دیگری به تمام خوبیست ؟ و مگر نه تمامی ِ خیر به دست توست ؟

چگونه در آرزوی غیر تو باشم و آفرینش و فرمان به دست تو باشد ؟

تویی که میوه ی نعمتهای ناطلبیده از درخت فضل خویش برایم بار آورده ای؛ تو که از چشمه ی ناگفته ام آب جوشانده ای ...

چگونه حال که گرسنه و تشنه به امید مزرعه و بوستان تو آمده ام؛ تهیدستم باز میگردانی؟

چگونه ریشه ی آرزوهای مرا از زمین بخششت در میاوری؟

من تورا احتیاج دارم برای زندگی کردن تورا احتیاج دارم برای زنده بودن تو را احتیاج دارم برای عاشق بودن تو را احتیاج دارم برای دوست داشتن تو را احتیاج دارم برای امید داشتن تو مرا احتیاج داری برای سرگرم بودن

اگر این پنجره ها باز شود
عشق را خواهم دید
اگر از خاطره ها مست شوم
روی زیبای تو را خواهم دید
اگر از خود به تو پرواز کنم
ابر رویای تو را خواهم دید
بار دیگر به لب پنجره ها خواهم رفت
تا که شاید اثری از تو به جانم برسد
بار دیگر به تمنای حضور جرعه ای می نوشم
تا که شاید اثری از تو مرا شاد کند
بار دیگر به تمنای وصال با خدا خواهم گفت
که مرا با تو هم آواز کند
لحظه ای بعد به خود می گویم:
نفسش یا اثرش یا که هم آواز شدن
نه دگر می آید نه دگر می ماند...

نمی دانم که دانست او دلیل گریه هایم را؟ نمی دانم که حس کرد او حضورش در سکوتم را؟ و می دانم که می دانست ز عاشق بودنش مستم وجود ساده اش بوده که من اینگونه دل بستم

عشق با غرور زیباست ولی اگر عشق را به قیمت فرو ریختن دیوار غرور گدایی کنی... آن وقت است که دیگر عشق نیست صدقه است

عشق با غرور زیباست ولی اگر عشق را به قیمت فرو ریختن دیوار غرور گدایی کنی... آن وقت است که دیگر عشق نیست صدقه است 
ما آدما مثل کتابیم، کتاب رو که ورقش میزنی تموم که شد، میزاریمش کنار، پس سعی کنیم خودمون رو هیچوقت ورق نزنیم تا آخرین صفحه، که مارو تموم کنن و بزارن کنار
 توی ساحل روی شن ها قایقی به گل نشسته... یکی با چشمون گریون روی این تنها نشسته... نگاه پر اضطرابش به افق به بینهایت... ساتکته اما تو قلبش داره یه دنیا شکایت... باورش نمیشه عشق و همه دنیاش زیر آبه... تنها مونده توی ساحل زندگی براش عزابه

می توان تنها رفت می توان تنها ماند می توان تنها خفت میشود تنها مرد! می توان با فریاد ....دل به فرداها داد می توان بی غوغا...دل به این دریا داد مثل یک دریا موج میتوان اشک بریخت همچو طوفانی سخت می توان آه کشید می توان مثل درخت ....ریشه در خاک دواند می توان همچو نسیم......پای بر کوه نهاد می توان چون صحرا آتشی در دل داشت می شود مثل بهار نفسی پر بر داشت میتوان تنها رفت....... می توان تنها مرد............... می توان تنها ماند s4

شاید اشتباه اما عاشقان دروغ می گن آدمای مهربون با وفا دروغ می گن اونا که میگن تا همیشه دیونتن بزار بی پرده بگم که به شما دروغ می گن اونا که میان به این بهونه ها که اومدن از توی شهر قشنگ قصه ها دروغ می گن اونا که فدات بشم تکیه کلامشون شده به تموم آسمونا به خدا دروغ می گن اونا که با قسم آیه می خوان بهت بگن تا قیامت ازت نمیشن جدادروغ می گن

 ای آنکه هر که در جاده ی رحمتت گام نهاده ؛ به بوستان سعادت رسیده...

هر دل که هوای تو کرده ؛ پا بر فرق غیر تو نهاده ...

هر سر که سودای تو گرفته ؛ چشم از سواد و بیاض عالم برگرفته...

در هر دل که یاد تو تپیده ؛ خاطرش آرمیده و باور غیر تو رمیده ...

با انتقام تو هیچ گنهکار طالب بخششی به وادی شقاوت نرسیده